پژوهش حاضر، به بررسی «اخلاق پسندیده و ناپسند در مثنوی» می‌پردازد. در این مختصر سعی بر آن شده است که ذره‌ای از بحر عمیق مثنوی چشیده شود، زیرا برداشتی کامل از این معارف، پژوهشی عمیق و گسترده می‌طلبد. این مختصر به دیدگاه حضرت مولانا درباره‌ی صفات اخلاقی پسندیده و ناپسند در مثنوی می‌پردازد که باعث قرب به خدا و فناء فی‌الله می‌شود به همین خاطر ابتدا به بررسی موضوع از دیدگاه قرآن کریم، استخراج آیات مربوط به آن و همچنین بررسی موضوع از دیدگاه اُخ‌القرآن یعنی نهج‌البلاغه و احادیث و سپس اخلاق از دیدگاه بزرگان و شاعران می‌پردازد. زیرا مولوی در مثنوی، با الهام از قرآن و سنت، انسان را به اصل خویش فرا می‌خواند. به گفته‌ی مولوی، انسان مبدأ و اصلی دارد.
در نظر او، انسان از اصل خویش جدا مانده است و حرکت او آن است که بار دیگر به اصل خویش باز گردد. این طلب وصل که جز طلب اصل نیست، غایت سیر و سلوک عارف است. راه نیل بدان تمسّک به شریعت و آراسته شدن به اخلاق حسنه است و دوری از صفات رذیله‌ی اخلاقی است تا در مسیر طریقت افتد و به هدف برسد.
کلیدواژه: مثنوی مولوی، اخلاق، صفات، پسندیده، ناپسند.
پایان نامه اخلاق پسندیده و ناپسند در مثنوی در قالب ورد 127 صفحه
