معمارى اسلامى
12 صفحه
کتاب: تاریخ تمدن اسلام، ص 354
نویسنده: دکتر على اصغر حلبى
اعراب بادیهنشین که در قرن هفتم میلادى، پس از تسخیر سرزمینهاى ایران، بینالنهرین، سوریه، مصر، آفریقاى شمالى و اسپانیا، امپراطورى پهناور اسلامى را به وجود آوردند در کار معمارى سبک مشخصى نداشتند. هنر آنها صرفا جنبه تزیینى داشت، و اثرى از واقعیت و طبیعت در آن دیده نمىشد. چون اسلام ساختن صورت جانداران را منع کرده بود، طراحان مسلمان به ایجاد نقشهایى پرداختند که عنصر اصلى آنها خطوط هندسى بود. دیرى نگذشت که در هر سرزمینى معماران و بنایان را بکار گماشتند، و سبکهاى معمارى محلى ـ از قبیل ایرانى، شامى، بیزانسى، و قبطى ـ را اساس شیوههایى قرار دادند که حاصل آنها شاهکارهایى چون مسجدهاى بزرگ جهان اسلام گردید. در معمارى اسلامى، استخوانبندى بنا مهمترین قسمت و تزیین و پرداخت رویههاى بناگیراترین عنصر آن است، و همین عنصر است که به جلوههاى گوناگون معمارى اسلامى در نقاط مختلف جهان وحدت مىبخشد.
معمارى اسلامى