مقاله درباره تاریخچه تولید چینی و بلور در ایران

اختصاصی از فی گوو مقاله درباره تاریخچه تولید چینی و بلور در ایران دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

 

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

 

تعداد صفحه:9

فهرست و توضیحات:

مقدمه

بیان مسأله

تاریخچه

تاریخچه تولید چینی و بلور در ایران بسیار کهن است و از قرون گذشته هنرمندان ایرانی در این زمینه کوشیده و آثار بسیار نفیس و ارزشمندی از خود بجای گذاشته اند. در عصر حاضر نیز تولید کنندگان چینی و بلور با
بهره گیری از تکنولوژی جدید و استفاده از پیشینه تاریخی خود در این عرصه گام های بزرگی برداشته اند.

هنگامی که شاه اسمعیل در سال  1501 میلادی پس از 850 سال فرمانروایی بیگانگان بر تخت نشست و نخستین شاه دودمان صفویه گردید، بزرگی و عظمت ایران آغاز گردید؛ و تا دویست سال ادامه داشت . در زمان شاه عباس بزرگ این عظمت به اوج خود رسید(1587-1620 میلادی ) آوازه شکوه و جلال دربار شاهنشاهی او به دربارهای اروپا رسید، و سفیرانی از بسیاری از کشورهای اروپا به پایتخت وی یعنی اصفهان آمدند. شاه عباس خود صنعتکار و بازرگانی باهوش بود. استادان فن را از امپراتوری پهناور خود جمع کرد و در اصفهان یا پیرامون آن جای داد و کارگاه های صنعتی شاهی بی شماری بنیاد نهاد. به پیشه وران جزء و صنایع خصوصی نیز کمک
می کرد. هنگامی که از بازرگانان و نمایندگان کمپانی هند شرقی هلند که دژی در جزیره هرمز در خلیج فارس داشتند، شنید که آنها مشغول تجارت ظروف چینی کشور چین هستند؛ از بازرگانان چینی دعوت کرد که
چینی های زیبای خود را از راه خشکی برای صادرات به اروپا به کشور وی بفرستند و بدین ترتیب کمپانی هلندی را از میدان خارج کرد. خود شاه گردآورنده تعداد زیادی ظروف زیبای چینی بود؛ مجموعه چینی های وی هنوز در آرامگاه خانواده شیخ صفی در اردبیل وجود دارد. این امر نفوذ صنعت چین را دوباره برگرداند و سفال سازان ایرانی بار دگر در کار چینی سازی کوشیدند و شیوه کارشان را کامل کردند و کائولین سفید نرمی را که در نائین و علی آباد پیدا شده بود بکار بردند و با لعاب خمیر شیشه قلیایی که قبلاً گفتیم درهم آویختند.

چون سفال های ایرانی بدل چینی بود شاه عباس 300 کوزه گر چینی را به ایران دعوت کرد تا سفال سازان ایرانی در صنعت چینی سازی آموزش دهند. رهبر این عده مردی بود که در افسانه های ایرانی به نام " من اوهر" شناخته شده است. جهانگردان اروپایی که در آن زمان به ایران مسافرت کرده اند، مرغوبیت و جنس اعلای فراورده های داخلی را تحسین کرده اند.