اگر چه سابقه آموزش های فنی و حرفه ای در کشورمان عمری بیش از یک سده دارد اما به جرات می توان گفت نطفه تشکیل آموزش های فنی و حرفه ای غیر رسمی و به نوعی پایه های فعالیت سازمان آموزش فنی و حرفه ای به «آیین نامه کارآموزی و افزایش مهارت » مصوب 27 دی ماه 1339 شورای عالی کار بر می گردد.
این آیین نامه که در 4 فصل‘ 27 ماده و 3 تبصره تنظیم شده است در نوع خود حرکتی پیشرو در زمینه پایه ریزی تربیت نیروی کار ماهر و نیمه ماهر در بخش غیر رسمی کشور به حساب می آید.
بدنبال آن مصوبه 23 آبان ماه 1343 هیات وزیران مبنی بر واگذاری امور آموزش کارگری مرکز کارآموزی کرج از سازمان ذوب آهن ایران وابسته به وزارت اقتصاد وقت به وزارت کار و امور اجتماعی را نقطه عطف تشکیل مراکز آموزش فنی و حرفه ای محسوب نمود‘ به طوری که «تا سال 1344 چهار مرکز آموزش حرفه ای دیگر(بدنبال آن) تشکیل شد.
در سال 1345 یک مرکز آموزش حرفه ای برای مربیان و سرکارگران (انستیتو تربیت مربیان فنی و حرفه ای در منطقه تجریش تهران) تاسیس گردید»[1]. و از آنجا که شهر کرج محور تشکیل مراکز آموزش حرفه ای بود پس می توان آن شهر را کانون آموزش های فنی و حرفه ای کشور ایران نامید و کشور آلمان را جزو اولین مشارکت کنندگان در تشکیل ساختار آموزش های مهارتی محسوب کرد[2].
جدا از آنچه که در بالا گفته شد پایه های آموزش فنی و حرفه ای در ایران بر ۴ نهاد به شرح زیر استوار شد: ۱) واحد تحت پوشش وزارت کار و امور اجتماعی با عنوان «اداره کل تعلیمات حرفه ای» با منظور تمرکز فعالیت های آموزش کارگری ۲) صندوق کارآموزی به استناد قانون کارآموزی با ساختار تشکیلاتی مستقل حقوقی ‘ مالی و
شامل 12 صفحه فایل word قابل ویرایش
دانلود مقاله تاریخچه سازمان آموزش فنی و حرفه ای کشور