بسم الله الرحمن الرحیم
م . رحمتى
درباره نام آیت الله بهجت خاطره اى شیرین از یکى از نزدیکان آقا نقل شده است که ذکر آن در این جا جالب مى نماید، و آن این که : پدر آیت الله بهجت در سن 17-16 سالگى بر اثر بیمارى وبا در بستر بیمارى مى افتد و حالش بد مى شود به گونه اى که امید زنده ماندن او از بین مى رود وى مى گفت : در آن حال ناگهان صدایى شنیدم که گفت :
«با ایشان کارى نداشته باشید، زیرا ایشان پدر محمد تقى است .»
تا اینکه با آن حالت خوابش مى برد و مادرش که در بالین او نشسته بود گمان مى کند وى از دنیا رفته ، اما بعد از مدتى پدر آقاى بهجت بیدار مى شود و حالش رو به بهبودى مى رود و بالاخره کاملا شفا مى یابد.
چند سال پس از این ماجرا تصمیم به ازدواج مى گیرد و سخنى را که در حال بیمارى به او گفته شده بود کاملا از یاد مى برد.
بعد از ازدواج نام اولین فرزند خود را به نام پدرش مهدى مى گذارد، فرزند دومى دختر بوده ، وقتى فرزند سومى را خدا به او مى دهد، اسمش را محمد حسین مى گذارد، و هنگامى که خداوند چهارمین فرزند را به او عنایت مى کند به یاد آن سخن که در دوران بیمارى اش شنیده بود مى افتد، و وى را محمد تقى نام مى نهد، ولى وى در کودکى در حوض آب مى افتد و از دنیا مى رود، تا اینکه سرانجام پنجمین فرزند را دوباره محمد تقى نام مى گذارد و بدینسان نام آیت الله بهجت مشخص مى گردد، و پدر در زیر عکس کودکى ایشان محمد تقى ثانى نوشته است .
کربلایى محمود بهجت ، پدر آیت الله بهجت از مردان مورد اعتماد شهر فومن بود و در ضمن اشتغال به کسب و کار، به رتق و فتق امور مردم مى پرداخت و اسناد مهم و قباله ها به گواهى ایشان مى رسید. وى اهل ادب و از ذوق سرشارى برخوردار بوده و مشتاقانه در مراثى اهل بیت (علیهم السلام) به ویژه حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) شعر مى سرود، مرثیه هاى جان گدازى که اکنون پس از نیم قرن هنوز زبان زد مداحان آن سامان است .
بارى ، آیت الله بهجت در کودکى تحت تربیت پدرى چنین که دل سوخته اهل بیت (علیهم السلام) به ویژه سید الشهداء (علیه السلام) بود، و نیز با شرکت در مجالس حسینى و بهره مندى از انوار آن بار آمد. از همان کودکى از بازى هاى کودکانه پرهیز مى کرد و آثار نبوغ و انوار ایمان در چهره اش نمایان و عشق فوق العاده به کسب علم و دانش در رفتارش جلوه گر.
تا این که تحصیلات ابتدایى را در مکتب خانه فومن به پایان برد، و پس از آن در همان شهر به تحصیل علوم دینى پرداخت .
به هر حال ، روح کمال جو و جان تشنه او تاب نیاورد و پس از طى دوران مقدماتى تحصیلات دینى در شهر فومن ، به سال 1348 (هجرى قمرى) هنگامى که تقریبا 14 سال از عمر شریفش مى گذشت به عراق مشرف شد و در کربلاى معلى اقامت گزید.
بنا به گفته یکى از شاگردان نزدیک ایشان ، معظم له خود به مناسبتى فرمودند: «بیش از یک سال از اقامتم در کربلا گذشته بود که مکلف شدم .»
آرى ، دست تربیت حضرت رب سبحانه همواره بندگان شایسته را از اوان کودکى و نوجوانى تحت نظر جهان بین خود گرفته و فیوضاتش را شامل حال آنان گردانیده و پیوسته مى پاید، تا در بزرگى ، مشعل راهبرى راهپویان طریق الى الله را به دستشان بسپارد.
بدین سان ، آیت الله بهجت حدود چهار سال در کربلاى معلى مى ماند و از فیوضات سیدالشهداء (علیه السلام) استفاده نموده و به تهذیب نفس مى پردازد و طى این مدت بخش معظمى از کتاب هاى فقه و اصول را در محضر استادان بزرگ آن دیار مطهر مى خواند.
در سال 1352 (هجرى قمرى) براى ادامه تحصیل به نجف اشرف مشرف مى گردد و قسمت هاى پایانى سطح را در محضر آیات عظام از جمله مرحوم آیت الله آقا شیخ مرتضى طالقانى ، حاج سید محمد هادى میلانى و آقا سید ابوالقاسم خویى (رحمه الله) به پایان مى رساند.
با این همه ، همت او تنها مصروف علوم دینى نبوده ، بلکه عشق به کمالات والاى انسانى هماره جان ناآرام او را به جستجوى مردان الهى و اولیاء برجسته وا مى داشته است .
یکى از شاگردان آیت الله بهجت مى گوید: در سال هاى متمادى که در درس ایشان شرکت مى جویم هرگز نشنیده ام که جز در موارد نادر درباره خود مطلبى فرموده باشد. از جمله سخنانى که از زبان مبارکش درباره خود فرمود، این است که در ضمن سخنى به مناسبت تجلیل از مقام معنوى استاد خود حضرت آیت الله نائینى (رحمه الله) فرمود:
«من در ایام نوجوانى در نماز جماعت ایشان شرکت مى نمودم ، و از حالات ایشان چیزهایى را درک مى کردم .»
آینه حقیقت - امام حسین (علیه السلام) در کلام آیت الله بهجت(ره) با فرمت html