دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
فرمت فایل: ورد قابل ویرایش
تعداد صفحات: 10
بررسی اثرات مصرف کودهای حاوی آهن
به منظور بررسی اثرات مصرف کودهای حاوی آهن ،منگنز،روی ومس وهمچنین تعیین حد بحرانی این عناصر درخاک های شدیداٌ آهکی طی سالهای ۱۳۷۵ تا ۱۳۷۸ چهار تحقیق گلخانه،هرتحقیق بر روی تعدادی از خاکهای مزارع گندم کاری منطقه زیر سددرود زن ،واقع در۵۰ کیلومتری غرب شیراز انجام گرفت . خاکهای مورد مطالعه دارای کربنات کلسیم معادل ۳۱ تا ۴۹ در صد بودند و دامنه تغییرات عناصر عصاره گیری شده با روشDTPA در خاک مورد مطا لعه به ترتیب آهن از
۲٫۸تا ۱۲٫۸ ومنگنز از ۲٫۳تا۱۰٫۸ ،روی از ۲۲٫تا ۱٫۱۲ومس از ۳۶٫تا۲٫۲۸ میلی گرم در کیلوگرم خاک متغیر بود.آزمایش در سه تکرار و در قالب طرح کاملاً تصادفی بر روی گندم بهاره Triticum aestivum.L رقم غلات به اجرا در آمد. نتایج نشان داد مصـرف هـر یک از عناصرآهـن ،منگنز ،روی ومس در مقایسه با شاهد مربوطه موجب افزایش عملکرد دانه (به ترتیب ۸و۱۳و۱۷ و۵درصد) عملکردکلش(به ترتیب۱۰و۱۱و۱۳و۶درصد) غلظت عنصرمورد آزمایش در دانه به ترتیب (۱۶و۱۱و۱۲۷و۲۳ در صد )غلظت آنها در کلش به ترتیب (۲۶و۳۵و۸۸و۱۲در صد ) جذب عنصر مورد آزمایش توسط دانه به ترتیب (۲۵و۲۴و۱۲۷ و۲۳درصد) وجذب آنها توسط کلش به
ترتیب(۳۷و۴۷و۱۱۲و۱۸) در صد گردید . با مصرف عناصرفوق میزان پروتئین ، وزن هزار دانه وتعداد دانه در خوشه به طور معنی داری افزایش یافت.
حدود بحرانی آهن ،منگنز ،روی و مس در خاک نیز به ترتیب۴ -۴/۳-۷۴/۰ و۸/۰ میلی گرم در هر کیلو گرم تعیین گردید .گندم برای رشد بهتر به مواد غذائی مختلف از جمله عناصر غذائی کم مصرف آهن ،روی ،منگنزو مس نیاز دارد .کمبود این عناصر در خاک نه تنها موجب کاهش عملکرد گیاه می گرددبلکه از طریق کاهش
غلظت این عناصر در مواد غذایی ،از جمله دانه گندم موجب کاهش جذب آنها به وسیله انسان و دام می شود که این امرباعث بروز بیماریهای مختلف و در نتیجه پایین آمدن سطح بهداشت و سلامتی جامعه می گرددو کمبود این عناصر در مناطق خشک و نیمه خشک و در خاک های با واکنش قلیایی،خاک های شنی ،خاک های فرسایش یافته وبه خصوص در خاک های آهکی شیوع بیشتری دارد .(ولچ وهمکاران ۱۹۹۱) در بیش از ۳۰ کشور جهان که تحقیق صورت گرفته معلوم گردید که بیش از۳۰در صد از خاک ها به نوعی به کمبود یک یا چند عنصر کم مصرف مبتلا هستند .
چاک ماک و همکاران ( ۱۹۹۶)با بررسی وضعیت روی در خاک های ترکیه آن رامشکل بزرگ گندم کاری در منطقه آناتولی ذکر نموده اند .محققان اخیراً گزارش کرده اند که در اثر مصرف روی عملکرد گندم ۵تا۵۵۴ و به طور متوسط ۴۳ در صد افزایش یافته بود.
آگروال (۱۹۹۲) ضمن مطا لعه نیاز گندم به عناصر کم مصرف ،حد بحرانی آهن، منگنز،روی،مسدر خاک های زیر کشت گندم را به ترتیب ۵-۵/۵-۸/۰-۷۸/۰ گزارش نموده است.
تاندون(۱۹۹۵)افزایش عملکرد گندم بر اثر مصرف آهن ،منگنز،رویفمس را به ترتیب ۷۸۰-۵۴۰-۸۶۰-۴۸۰ کیلو گرم در هکتار گزارش کرده است .
چیبا و همکا ران(۱۹۹۴) با انجام یک تحقیق گلخانه ایبر روی گندم اثرات مصرف مقادیر صفر تا۶۴۰میلی گرم مس در کیلو گرم خاک مطالعه نمودندو نتیجه گرفتند که عملکرد دانه و ماده خشک گندم بامصرف مس تا۱۰ میلی گرم در کیلو گرم خاک روندافزایش سریع ،از۱۰تا۲۰میلی گرمدر کیلو گرمروند افزایش کند و از ۲۰تا۴۰ میلی گرم در هر کیلو گرم خاک روندکاهشی داشته است.به طوری که باتصرف بیش از ۴۰میلی گرم در کیلو گرم خاک علائم مسمومیت ظاهر گردید.
مجیدی (۱۳۷۶) با مصرف سولفات روی عملکردو متوسط غلظت روی در دانه را در کردستان افزایش داد.
نتایج در سال تحقیق توسط محققان موسسه تحقیقات خاک و آب در بیش از دو هزار مزرعه گندم در سراسر ایران حاکی از اثرات مثبت مصرف آهن و روی بر عملکردو غنی سازی گندم بوده است .در این تحقیقات مصرف ۱۰ کیلو گرم در هکتار سکسترین آهن و۴۰ کیلو گرم در هکتار سولفات روی ،محصول گندم را به طورمتوسط به ترتیب ۴۶۳و۴۸۳ کیلو گرم در هکتار افزایش داد.
بالا وآهک فراوان زمینه را برای کمبودعناصرکم مصرف فراهم می سازد. PH
مهمترین نقش منگنز ،دخالت این عنصر در آزادسازی اکسیژن فتوسنتزی در جریان شکستن مولکول آب است.به همین دلیل کمبود منگنزموجب کاهش فتوسنتزمی شود.در اثر کاهش فتوسنتز گیاهی میزان کربوهیدرات های محلول به خصوص درریشه ها به میزان زیادی کاهش می یابد .کاهش کربوهیدرات موجب کاهش تعداد دانه در خوشه و وزن هزار دانه ودر نتیجه موجب کاهش عملکردمی گردد.(مارشنر۱۹۹۵) همچنین اعلام شده است که مصرف روی در گندم موجب افزایش ارتفاع گیاه،تعدادپنجه وسرعت پنجه زنی شده و از طرفی سرعت رشد گیاه را تسریع کرده و موجب زود رسی دانه می گردد.علاوه بر این در اثر
کمبود روی ،تشکیل پرچم ودانه گرده گندم آسیب دیده ودرنتیجه عملکرددانه به شدت پایین می آید.(براون وهمکاران ۱۹۹۳) ومحققین علت امر را کاهش مقدارIAA وپروتئین ذکر نموده اند.
نامبیار(۱۹۷۶) نیز در تحقیقی نشان داده است که مصرف سولفات مس موجب افزایش تعداد دانه در خوشه،تعداد خوشه در گیاه ووزن هزار دانه می گردد وبه همین دلیل افزایش عملکرد گندم در اثر مصرف مس در خاکهای فقیراز لحاظ این عنصر قابل انتظار است.
اگراوال (۱۹۹۲) نیز ضمن تعیین نیاز گندم به عناصر کم مصرف نشان داد که مصرف این عناصر موجب افزایش غلظت وهمان عنصر در برگ و همچنین افزایش عملکرد دانه گندم می شود.
تحقیقات محمد و همکاران ۱۹۹۰ حاکی از تاثیر مثبت مصرف آهن و روی بر غلظت ،جذب وعملکرد دانه می باشد. این محققین نشان دادند که محلول پاشی موجب ایجاد بالاترین غلظت و جذب این عناصر در اندام هوایی و مصرف خاکی موجب ایجاد بالاترین غلظت و جذب آهن در دانه می شود و اینکه کاربرد آهن و روی به هر روشی، عملکرد ماده خشک گندم را بالا می برد.
بانسال(۱۹۹۰)نیز نشان داد که بین روی در خاک و عملکرد دانه و عملکرد کل گندم رابطه معنی داری وجود دارد. وی حد بحرانی روی در خاک را ۷۵/۰ میلی گرم در هر کیلو گرم خاک تعیین نمود.
در تحقیقی توسط عبدالحسین ضیائیان و محمد جعفر ملکوتی در بررسی اثرهای مصرف سولفات منگنز به افزایش عملکرد و غنی سازی گندم آبی و تعیین حد بحرانی آن در خاکهای شدیداً صورت گرفت. در این تحقیق اثر دو سطح صفر و ۱۰ میلی گرم منگنز به ازاء هر کیلوگرم خاک از منبع سولفات منگنز در گلدانهایی با گنجایش پنج کیلوگرم خاک در سه تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی مطالعه گردید و نتایج نشان داده که مصرف منگنز موجب افزایش معنی داری به ترتیب معادل ۹ و۳۵ و ۴۷ درصد در وزن ماده خشک وغلظت و جذب کل منگنز در اندامهای هوایی گردیده است وبا مصرف منگنز مقدار پروتئن دانه، وزن هزار دانه و تعداد دانه در خوشه بطور معنی داری افزایش یافت.
تحقیقات امامی و بهبهانی زاده (۱۹۸۹) نیز حاکی از تاثیر مثبت منگنز بر تولید ماده خشک گیاهی بود.
اوکی (۱۹۸۴) اعلام نمود که کمبود منگنز تا ۱۶ درصد از وزن اندامهای هوایی را می کاهد. وی علت این امر را به کاهش فتوسنتز و متابولیسم گیاهی ربط داد.
تحقیقات نشان می دهد که بر اثر سولفات منگنز، غلظت منگنز در اندامهای هوایی از ۵۱٫۵ به ۶۹٫۵ میکرو گرم در گرم و جذب آن توسط اندامهای فوق از ۵۷۹ به ۸۵۲ میکروگرم در گلدان افزایش یافته است.
تحقیقات امامی و بهبهانی زاده نیز حاکی همبستگی مثبت بین منگنز خاک وغلظت منگنز بود.
اوکی (۱۹۸۴) نیز گزارش نمود که با مصرف ۲۰ کیلوگرم منگنز در هکتار غلظت منگنز در ساقه و دانه افزایش یافت.
تاندون (۱۹۹۰) افزایش عملکرد گندم در اثر مصرف منگنز در هندوستان را ۵۶۰ کیلو گرم در هکتار ذکر کرد.
اگراوال (۱۹۹۱) نیز نشان دادکه منگنز اثر مثبتی برعملکرد دانه داشته است.
– با افزایش میزان منگنز قالب جذب خاک، غلظت و جذب کل این عنصر در دانه افزایش یافت.
– خالد و مالک (۱۹۸۲) نیز با آغشته نمودن بذور به منگنز غلظت این عنصر در دانه را بالا بردند.
چکیده