دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه: 39
مشخصات بصری فرم
شکل: صفت اصلی مشخص‌کننده فرم است، شکل نتیجه ترکیب معین وجوه و یالهای یک فرم است.
اندازه: ابعاد واقعی فرم، طول، عرض و عمق آن است. در حالی که این ابعاد، تناسبات فرم را معین می‌نمایند. مقیاس فرم توسط نسبت اندازه آن به اندازه سایر فرمهای موجود در محیطش تعیین می‌شود.
رنگ:
پرده[1] رنگ، شدت و ارزش رنگی وجه یک فرم است. رنگ مشخص‌ترین صفتی است که یک فرم را از محیطش متمایز می‌نماید. همچنین، رنگ دربار بصری فرم اثر دارد.
بافت: مشخصات وجه یک فرم است، بافت وجوه یک فرم ، بر قابل احساس بودن آنها و کیفیت انعکاس نورشان اثر دارد.
مکان: محل قرارگیری فرم نسبت به محیط یا محدوده بصری‌اش می‌باشد.
جهت: وضعیت قرارگیری فرم است نسبت به سطح زمین، نقاط پیرامون، یا نسبت به فردی که به فرم نگاه می‌کند.
تعادل بصری: درجه سختی و پایداری یک فرم است. تعادل بصری یک فرم بستگی به هندسه و جهت قرار گیراش نسبت به سطح زمین و خط دید ما دارد.
در وا قع تمامی این مشخصات فرم متاثر از شرائط نگرش ما هستند یعنی:
پرسپکتو با زاویة دید ما
فاصله ما از فرم
شرائط نوری
زمینة بصری‌ای که فرم را احاطه کرده است.
در معماری‌ها ما با اشکال زیر سروکار داریم:
سطوح (کفها، دیوارها، سقف) که فضا را می‌بندند.
بازشوها (درها و پنجره‌ها)ی درون محصورکنندة فضا.
دوره مرئی فرم بناها
شکل به خط دورة یک سطح یا محیط مرئی یک حجم اطلاق می‌شود، و وسیلة اصلی تشخیص و شناخت فرم یک شئی می‌باشد. از آنجا که شکل در غالب خطی ظاهر می‌شود که جداکنندة فرم از زمینه‌اش است، بنابراین درک ما از شکل یک فرم بستگی به درجة تضاد بصری بین فرم و زمینه‌اش دارد.
فرمها به هر ترکیبی که باشد، گرایش ما این است که موضوع آنها را در زمینة بصری خود به ساده‌ترین و منظم‌ترین اشکال تقلیل دهیم. هر چه یک شکل ساده‌تر و منظم‌تر باشد، آسانتر مشاهده و درک می‌شود.
در هندسه، ما می‌دانیم که اشکال منظم عبارتند از دایره، و مجموعة بی‌نهایتی از کثیرالاضلاع‌های منظم (یعنی آنان که دارای اضلاع مساوی متلاقی در زوایای مساوی‌اند) که به این نام خوانده می‌شوند. مهمترین آنها اشکال اصلی هستند که عبارتند از: دایره، مثلث و مربع.
دایره: مجموعه نقاطی است که به فواصل مساوی و به طور متعادل حول یک نقطه قرار دارند.
مثلث: شکل سطحی است که محدود به سه ضلع و دارای سه زاویه می‌باشد.
مربع: شکل سطحی است که دارای چهار ضلع مساوی و چهار زاویة قائمه می‌باشد.
دایره:
دایره شکلی مرکزی و درون‌گراست که ماهیتا متعادل می‌باشد و مرکزیتی برای اطراف و دوروبر خود بوجود می‌آورد. با قرار دادن دایره در مرکز یک محل کیفیت مرکزیت داشتن آن تشدید می‌شود. وقتی دایره با فرمهای راست با زاویه‌دار ترکیب گردد، یا عنصری در محیطش قرار گیرد حرکت دورانی آشکاری در آن ایجاد می‌شود.
مثلث
مثلث تعادل را القا می‌کند. مثلث هنگامی که بر یک ضلعش تکیه دارد شکل کاملا متعادلی است، و وقتی به طور سرازیر بر یکی از رئوس خود قرار می‌گیرد، یا ممکن است در حالت توازن بدون تعادل پایدار قرار گیرد یا ناپایدار باشد و منجر به افتادن به یک طرف شود.
فرمهای منظم و نامنظم
فرمهای منظم به فرمهائی اطلاق می‌شود که اجزاءشان به حالتی هماهنگ و منظم بهم مربوط شده باشند. به طور کلی آنها طبیعتا متعادل و دارای یک یا چند محور تقارن می‌باشند. اجسام افلاطونی مهمترین نمونه‌های فرمهای منظم هستند.
فرمها، حتی در صورت تغییر ابعاد و یا برش با افزایش قسمتهائی به آنها، هنوز میتوانند حالت منظم خود را حفظ نمایند.
فرمهای نامنظم آنهائی هستند که اجزاءشان از نظر کیفیت نامتشابه بوده، با یکدیگر به صورت ناهماهنگ مرتبط شوند. به طور کلی آنها نامتقارن و از فرمهای منظم پویاتر می‌باشند. آنها میتوانند فرمهای منظمی باشند که قسمتهای نامنظمی را از آنها برداشته‌اند و یا ترکیب نامنظمی از فرمهای منظم باشند.
از آنجا که ما در معماری با اجسام پر و خالی هر دو سر و کار داریم. فرمهای منظم میتوانند در درون فرمهای نامنظم جای گیرند. به طریق مشابه، فرمهای نامنظم میتوانند به وسیله فرمهای منظم محصور شوند.
سایر فرمها همگی میتوانند تغییر شکلهائی از اجسام افلاطونی بحساب آیند. تغییر شکلهائی که در اثر دخل و تصرف در ابعاد، با برش یا افزایش قسمتهائی به آنها ایجاد می‌شوند.
تلاقیهای متعارف هندسی
وقتی دو فرم که از لحاظ هندسه یا جهت با هم متفاوت هستند با هم تلاقی می‌کنند و در محدودة یکدیگر داخل می‌شوند هر یک برای بدست آوردن سلطه و تفوق بصری با دیگری به رقابت می‌پردازد. در این شرائط، اشکال زیر میتوانند بدست آیند:
دو فرم ممکن است شخصیت فردی خود را از دست بدهند، با یکدیگر ترکیب شوند و فرم مرکب جدیدی را بوجود آورند.
یکی از فرمها می‌تواند دیگری را به طور کامل در حجم خود جای دهد.
دو فرم ممکن است شخصیت فردی خود را حفظ نمایند و قسمتی از حجم آنان در یکدیگر تداخل کند.
دو فرم میتوانند از هم جدا باشند و توسط ق سمت سومی که با هندسة یکی از فرمهای اصلی می‌خواند بهم مربوط شوند.
فرمهائی که از لحاظ هندسه یا جهت مختلفند به دلایل زیر ممکن است با یکدیگر دریک سازماندهی واحد شرکت جویند:
برای انطباق با شرایط مختلف فضای داخلی و فرم بیرونی با اهمیت دادن به آنها، بیان اهمیت عملکردی یا سمبلیک یک فرم یا فضا در محیطش: ایجاد فرمی مرکب که هندسه‌های متضاد را در سازماندهی مرکزی خود شرکت می‌دهد.
گرداندن یک فضا به سمت خصوصیات خاصی در محل، جدا کردن حجم کاملا تعریف شده‌ای از فضا از فرم ساختمان، تعریف و تفکیک سیستم‌های مختلف ساختمانی یا فنی که در درون فرم بنا وجود دارند.
این فقط قسمتی از متن مقاله است . جهت دریافت کل متن مقاله ، لطفا آن را خریداری نمایید
