11 ص
در میان موسیقیدانان سنتی صد سال اخیر، غلامحسین درویش معروف به درویش خان، از جهاتی خاص، یکتاست و منحصر به فرد. مهمترین ویژگی او، پیش درآمدها و رنگ های ساختة اوست به طرزی که اولاً بر پایه سنت قدیم ایران است و ثانیاً بدون تحریف، موجبات پیشرفت موسیقی ایران را فراهم می آورد، سرگذشت درویش خان سابقاً چندین بار توسط روح اله خالقی و حسینعلی ملاح نوشته شده است و هرمز فرهت، موسیقیدان معاصر نیز آهنگهای وی را از لحاظ وزن و ضرب تجزیه و تحلیل کرده است. نظر به حجم محدود صفات از تکرار مکررات بپرهیز و جنبه های تازه یی از زندگی و آثار او را در اینجا می آورم.
غلامحسین فرزند حاج شیر بشیر طالقانی به سال 1251 در تهران متولد شد. به سبب علاقه به موسیقی از کودکی در دسته موزیکچی های ملیجک و کامران میرزا، نوازندة طبل کوچک بود و به قولی در همانجا با مقدمات موسیقی آشنا گردید. پس از یک دورة کوتاه آموزش سه تار نزد پدر، به مجلس درس بزرگترین نوازندة تار در آن زمان «آقا میرزا حسنقلی» راه یافت و بهترین شاگرد او شد. در آن زمان هنرمندان برای حفظ موقیعت اجتماعی و تامین معیشت خویش، دربار سلاطین و امرا را پایگاه خود قرارداده بودند. درویش نیز چنین کرد و در همانجا با رجال معروف و موسیقیدانان و هنر دوستان آن زمان آشنا شد.
درویش خان