مقدمه
بنام خدا اگر بپذیریم که در سراسر گیتی (جهان هستی با تمام وجوه و ابعادش که مخلوق یک واجب الوجود است و برای این خلقت هدفی مشخص شده است و آن رسیدن به کمال است و درنهایت زندگی ابدی دربرابر خداوند متعال، پس از تفکر و تحقیق و تفحص زیاد با تعقل در می یابیم که آن خدای باریتعالی برای رساندن این انسان به کمالات معنویه همراه با انجام عبادات ظاهریه که وسیله ایست برای درک عبودیت باطنیه وسیله ای را دراختیار گذاشته که بهتر و راحت تر و سریعتر و سالمتر با استفاده بهینه این انسان از آن وسایل بنحو مطلوب ره صدساله با طرفه العینی بپیماید و آن وسیله (وسایل) حبل الله است (ریسمان الهی) و آنها 14 معصومند چهارده گلی که هرکدام بوی مخصوص خدائی می دهند و هرکدام آنها نام مبارکشان خواص و برکاتی دارند و درمیان آنها اگر چه (همشان نور واحد هستند) یکی از همه بیشتر نورافشانی می کند و تلئلو خاصی دارد و قلب انسان را کاملاً متوجه خودش می کند و مثل آهن ربا اگر انسانی اعمالش کم یا زیاد و خواص آهن ربائی داشته باشد و سنخیت اعمالش شبیه دستورات آنها باشد مسلماً آنرا جذب می کند و آن یکی نام زیبایش انسان را منقلب می کند و آن یک کلمه است که عزیز دردونه سیزده معصوم دیگر و بالاخص خالق آن سیزده معصوم می باشد و آن معصومی است که با سیزده معصوم دیگر از نظر انجام وظیفه ظاهری جلوه ای دیگر دارد و آن نام مبارک حسین علیه السلام است که با شنیدن و دیدن آن نام مبارک درقلوب مشتاقانش شور و شعف خاصی ایجاد می کند پس با توجه به هدف خلقت و توانائیهائی که خداوند در وجود انسان به ودیعه گذاشته انتظار می رود که با استفاده از آن وسیله (حسین) به تمام خواسته های خود و نهایتاً به لقاء الله که کمال مطلق است برسیم و آنچه بسیار مهم است که باید همیشه و درهرلحظه فراموش نکنیم این است که عشق به حسین و دوستی با حسین و استفاده از حسین و جان دادن در راه حسین بدون پذیرفتن ولایت عملی و بقیه اهل بیت و محبت آن خانواده که مطابق فطرت است مسیر نمی شود پس همه با هم بدون واهمه و باهم با معرفت با عشق به امر ندای علی علی علی علی حسین حسین حسین حسین را سر می دهیم جان می‌دهیم.
امام حسین (علیه السلام) 19 ص - ورد
