تاریخچه مواد ناریه:
انسان از ابتدای خلقت به جستجو در طبیعت پرداخته و به مرور به زمین و عناصر مدفون در آن علاقمند شد.
بنا به گواه تاریخ، انسان به مرور زمان توانست به عناصر مختلفی مانند آهن ، طلا ، مس و ... دست یافته و از آن برای ساخت ابزار آلات و رفع نیاز استفاده کند.
تا قرن های متمادی برای استخراج این فلزات از سطح زمین از روش های دستی استفاده می شد که این روش ها بسیار سخت و طاقت فرسا بوده و نتیجه آن هم استخراج عناصر در سطح محدود بود.
با گذشت زمان، انسان متوجه شد که با گرم کردن سطح سنگ ها و استفاده از آتش و سپس سرد کردن سریع آن (ریختن آب روی سنگ داغ) مقاومت سنگ ها بسیار کم شده و دچار ترک و شکستگی می شود. این روش نیز فقط توانست بخشی از سنگینی کار را کم کند اما باز هم روش مناسبی محسوب نمی شد.
با پیشرفت علوم و سطح تفکرات علمی، انسان موفق به اختراع مواد شیمیایی شده و در این راه بیشترین بهره برداری را برای معدنکاری به عمل آورد.
شکستن سنگ با استفاده از مواد ناریه از ابتدای قرن هفدهم هم زمان با شناسایی باروت شروع شد. در سال 1813 نیترو سلولز توسط T.J Plonze ساخته شد. در سال 1867 آلفرد نوبل برای سهولت حمل نیتروگلیسیرین، آن را جذب دیاتومیت کرد و جسمی پلاستیکی شامل 75 درصد نیتروگلیسیرین به دست آمد . این ماده می تواند تا سه برابر وزن خود نیتروگلیسیرین جذب کند و محصول آن Guhar Dynamite نامیده شد . دینامیت مشتق از کلمه یونانی (dynamis) به معنی نیرو است. در سال 1875 آلفرد نوبل نوعی دینامیت از ژلاتین انفجاری ساخت که مخلوط ژلاتینی متشکل از 92 درصد نیتروگلیسیرین و 8 درصد نیترو سلولز بود که هنوز هم از مواد ناریه قوی صنعتی است. به دنبال آن در سال 1879 از مخلوط کردن نیترات سدیم و سایر مواد به ژلاتین انفجاری مواد ناریه ضعیف تری به دست آمد .
انواع زیادی از مواد ناریه بر این اساس ساخته شده اند. ماده ناریه اکسیژن مایع (لاتکس) در 1895 ساخته شد و نیترات آمونیوم به عنوان ماده ناریه در سال 1867 تولید شد، اما کاربرد مخلوط آن با سوخت مایع به عنوان ماده ناریه صنعتی از سال 1955 میلادی متداول شد. در سال 1920 از ادغام دی نیترو گلیکول به دینامیت ها، از یخ زدن آنها جلوگیری شد. در دهه های 1950 و 1960 مواد ناریه ژله ای و در دهه های 1960 و 1970 مواد ناریه امولیسیون ساخته و به بازار مصرف تحویل شد .
شامل 59 صفحه Word
دانلود تحقیق مواد ناریه